Papież Franciszek w sobotę zaktualizował prawo kościelne z 2019 roku, mające na celu pociągnięcie hierarchów katolickich do odpowiedzialności za tuszowanie przypadków nadużyć seksualnych, rozszerzając normy na świeckich przywódców katolickich i potwierdzając, że bezbronni dorośli również mogą być ofiarami nadużyć, jeśli nie są w stanie wyrazić zgody.
Ofiarami księży-drapieżców mogą być również osoby dorosłe
Franciszek potwierdził i utrwalił tymczasowe przepisy ustawy z 2019 roku, które zostały przyjęte w momencie kryzysu Watykanu i hierarchii katolickiej. Ustawa ta była wówczas chwalona za ustanowienie precyzyjnych mechanizmów dochodzenia wobec współwinnych biskupów i przełożonych zakonnych, ale jej wdrożenie było nierówne, a Watykan był krytykowany przez ocalałych z nadużyć za ciągły brak przejrzystości w sprawach.
Nowe normy są zgodne z innymi zmianami w postępowaniu Kościoła katolickiego w sprawie nadużyć, które zostały wydane od tego czasu. Co najważniejsze, rozszerzono je na liderów zatwierdzonych przez Watykan stowarzyszeń kierowanych przez świeckich liderów, a nie tylko duchownych. Jest to odpowiedź na liczne przypadki, które wyszły na jaw w ostatnich latach, dotyczące nadużywania władzy przez świeckich liderów w celu wykorzystania seksualnego osób pozostających pod ich duchową opieką lub władzą.
Nowe normy potwierdzają również, że ofiarami księży-drapieżców mogą być również osoby dorosłe, takie jak zakonnice lub seminarzyści, którzy są zależni od swoich biskupów lub przełożonych. Wcześniej prawo kościelne uważało, że za ofiary obok nieletnich mogą być uznawane tylko osoby dorosłe, które „nałogowo” nie posługują się rozumem.
Nowe prawo wyraźnie mówi, że osoby dorosłe mogą być narażone na nadużycia nawet sporadycznie, w zależności od sytuacji. To, że definicja ta pozostała w tekście jest znaczące, biorąc pod uwagę opór Watykanu przed rozszerzeniem norm dotyczących nadużyć na osoby dorosłe.
Stanowi ona, że osobą bezbronną jest każda osoba znajdująca się w stanie niedołęstwa, upośledzenia fizycznego lub umysłowego albo pozbawienia wolności osobistej, które w rzeczywistości, nawet sporadycznie, ograniczają jej zdolność rozumienia lub chęci albo innego oporu wobec przestępstwa.
Źródło: AP